Τα χόμπιζ δε θα ξεφτίσουνε ποτέ.

Όνειρό μου είναι να γράφω όποτε γουστάρω και για όσο γουστάρω.

Άλλοτε με επιμονή,προσήλωση και τελειομανία κι άλλοτε με χαρακτήρες και λέξεις που δεν πολυκαταλαβαίνω γιατί δε χρειάζεται διαβάσω για δεύτερη φορά.
Άλλες φορές με διάθεση να μοιραστώ σπαρταριστές λεπτομέριες με γνωστούς, άλλες φορές για να αποφύγω να εκτονώσω το απρόσφορο συναίσθημα σε θερμοδοβομβικές διεξόδους.

Τι καταλαβαίνεις απ’τα παραπάνω; Δε θα σε κουράσω.

Το γράψιμο είναι το χόμπι μου.

Το χόμπι είναι έννοια άγνωστη σε περίοδο κρίσης, κρίσης με κάππα κεφαλαίο. Έχει καμουφλαριστεί με έννοιες τύπου ενισχύω το βιογραφικό μου, μετράει σε μόρια ΑΣΕΠ, επενδύω για το μέλλον μου (δηλ. κάνω γερμανικά, αλλά πέρα απ’την κατάλληλο γλίστρημα της γλώσσας στο ενσούλτιγκουνγκ, ψάχνω κι ένα καλό κορίτσι να φύγουμε μαζί στα ξένα) κτλ.

Εγώ όμως δε θέλω κι άλλες μάσκες. Θέλω το γράψιμο να ‘ναι χόμπι δίχως καμιά περαιτέρω ερμηνεία. Άλλες φορές να με καίει αν θα το κάνω καλά κι όταν καταφέρνω να τσιμπώ έστω κι ένα θετικό σχόλιο να εκτινάσσεται τα κουλνες λέβελ κι άλλες φορές που με παίρνουν αψήφιστα και με χλευάζουν φίλοι κι άγνωστοι γι’αυτό που ξεστομίζω, εγώ να νομίζω ότι πάω αντίθετα στο ρεύμα και να ζω με την ελπίδα ότι κάπου στο μέλλον ίσως να ‘χω την ηθική άνεση να πω «στα ‘λεγα εγώ».

Τα χόμπιζ όμως είναι χρονοβόρα κι αντιοικονομικά για τα μικρά μυαλά μας. Δεν αποδίδουν πάντα, μας κάνουν να νιώθουμε ενοχές, μπορεί εύκολα απ’το fair play να πηδήξουμε στο στυγνό ανταγωνισμό και τα λοιπά και τα λοιπά.

Ωστόσο υπάρχει μια λύση. Μια πολύ απλή λύση για να τα κάνεις όλα αυτά και ισορροπήσεις στις λεπτές γραμμές που θα σου χαρίσουν ευχαρίστηση.
Πρέπει να μην εργάζεσαι. Να ‘χεις αρκετό ελεύθερο χρόνο και να συμφιλιωθείς μ’όλες σου τις ανασφάλειες, απαλλαγμένος από βιοποριστικά άγχη να διαλέξεις με καθαρό μυαλό το χόμπι που πραγματικά γουστάρεις.

Γι’αυτό κι εγώ φιλοδοξώ να γίνω πλούσια, πολύ πλούσια.
Αν ψάχνεις κι εσύ το ίδιο μείνε. Θα δεσμευτώ και θα σου γράψω πως να τα καταφέρεις.

Επειδή όμως η μαριαντουνεϊκή και ρυπαρή ζωή για την οποία ελπίζω δεν έχει ‘ρθει (ακόμη), προσπαθώ να προσαρμόσω τα χόμπιζ μου στην πρώτη, δηλ. την τρέχουσα, ανιαρή ζωή μου.
Και για να τα αναδείξω χρειάζομαι τούτο εδώ το blog, που θα με δεσμεύει έστω και λίγο δημόσια, να κάνω κάτι το οποίο πάντα άφηνα σε δεύτερη μοίρα πιστεύοντας πως θα ‘ρθουν καλλίτερες μέρες, ευνοϊκότερες συνθήκες.

Η ζωή όμως είναι τώρα.
Κι επειδή οι εξετάσεις μου είναι αύριο και το ντροπαλό στυλ για να περάσω δε μου παέι καθόλου, κλείνω συνεργατικά κι αισιόδοξα:
Η αρχή είναι το ήμισι του παντός, οπότε σίγουρα θα υπάρξει και 2ο ποστ.
Στο τρίτο να δούμε.

Καλή μας αρχή συνεργάτες!