Τα χόμπιζ δε θα ξεφτίσουνε ποτέ.

Όνειρό μου είναι να γράφω όποτε γουστάρω και για όσο γουστάρω.

Άλλοτε με επιμονή,προσήλωση και τελειομανία κι άλλοτε με χαρακτήρες και λέξεις που δεν πολυκαταλαβαίνω γιατί δε χρειάζεται διαβάσω για δεύτερη φορά.
Άλλες φορές με διάθεση να μοιραστώ σπαρταριστές λεπτομέριες με γνωστούς, άλλες φορές για να αποφύγω να εκτονώσω το απρόσφορο συναίσθημα σε θερμοδοβομβικές διεξόδους.

Τι καταλαβαίνεις απ’τα παραπάνω; Δε θα σε κουράσω.

Το γράψιμο είναι το χόμπι μου.

Το χόμπι είναι έννοια άγνωστη σε περίοδο κρίσης, κρίσης με κάππα κεφαλαίο. Έχει καμουφλαριστεί με έννοιες τύπου ενισχύω το βιογραφικό μου, μετράει σε μόρια ΑΣΕΠ, επενδύω για το μέλλον μου (δηλ. κάνω γερμανικά, αλλά πέρα απ’την κατάλληλο γλίστρημα της γλώσσας στο ενσούλτιγκουνγκ, ψάχνω κι ένα καλό κορίτσι να φύγουμε μαζί στα ξένα) κτλ.

Εγώ όμως δε θέλω κι άλλες μάσκες. Θέλω το γράψιμο να ‘ναι χόμπι δίχως καμιά περαιτέρω ερμηνεία. Άλλες φορές να με καίει αν θα το κάνω καλά κι όταν καταφέρνω να τσιμπώ έστω κι ένα θετικό σχόλιο να εκτινάσσεται τα κουλνες λέβελ κι άλλες φορές που με παίρνουν αψήφιστα και με χλευάζουν φίλοι κι άγνωστοι γι’αυτό που ξεστομίζω, εγώ να νομίζω ότι πάω αντίθετα στο ρεύμα και να ζω με την ελπίδα ότι κάπου στο μέλλον ίσως να ‘χω την ηθική άνεση να πω «στα ‘λεγα εγώ».

Τα χόμπιζ όμως είναι χρονοβόρα κι αντιοικονομικά για τα μικρά μυαλά μας. Δεν αποδίδουν πάντα, μας κάνουν να νιώθουμε ενοχές, μπορεί εύκολα απ’το fair play να πηδήξουμε στο στυγνό ανταγωνισμό και τα λοιπά και τα λοιπά.

Ωστόσο υπάρχει μια λύση. Μια πολύ απλή λύση για να τα κάνεις όλα αυτά και ισορροπήσεις στις λεπτές γραμμές που θα σου χαρίσουν ευχαρίστηση.
Πρέπει να μην εργάζεσαι. Να ‘χεις αρκετό ελεύθερο χρόνο και να συμφιλιωθείς μ’όλες σου τις ανασφάλειες, απαλλαγμένος από βιοποριστικά άγχη να διαλέξεις με καθαρό μυαλό το χόμπι που πραγματικά γουστάρεις.

Γι’αυτό κι εγώ φιλοδοξώ να γίνω πλούσια, πολύ πλούσια.
Αν ψάχνεις κι εσύ το ίδιο μείνε. Θα δεσμευτώ και θα σου γράψω πως να τα καταφέρεις.

Επειδή όμως η μαριαντουνεϊκή και ρυπαρή ζωή για την οποία ελπίζω δεν έχει ‘ρθει (ακόμη), προσπαθώ να προσαρμόσω τα χόμπιζ μου στην πρώτη, δηλ. την τρέχουσα, ανιαρή ζωή μου.
Και για να τα αναδείξω χρειάζομαι τούτο εδώ το blog, που θα με δεσμεύει έστω και λίγο δημόσια, να κάνω κάτι το οποίο πάντα άφηνα σε δεύτερη μοίρα πιστεύοντας πως θα ‘ρθουν καλλίτερες μέρες, ευνοϊκότερες συνθήκες.

Η ζωή όμως είναι τώρα.
Κι επειδή οι εξετάσεις μου είναι αύριο και το ντροπαλό στυλ για να περάσω δε μου παέι καθόλου, κλείνω συνεργατικά κι αισιόδοξα:
Η αρχή είναι το ήμισι του παντός, οπότε σίγουρα θα υπάρξει και 2ο ποστ.
Στο τρίτο να δούμε.

Καλή μας αρχή συνεργάτες!

Σάββατο βράδυ

Η πρώτη μου ανάρτηση;΄Η και όχι; Ύποπτα πράγματα συμβαίνουν και περίεργα...Τι απέγινε άραγε το πρώτο μου post;Θα σας αποκαλύψω μιαν άλλη φορά...

Πήρα και εγώ λοιπόν 2 φιλαράκια χθες το βράδυ με την προοπτική να πάμε κάπου για χορό!!Έτσι, για να πνίξω κάπου τον πόνο μου...Για την ύλη που δεν έβγαλα, για το διάβασμα που πήγε πίσω, για το πτυχίο που με χαιρετά ειρωνικά εδώ και μήνες, για τις άνανδρες επιθέσεις του καμμένου...

Ξεκινήσαμε λοιπόν την αναζήτηση για το πιο κατάλληλο μέρος όπου θα ακούγαμε τη μουσική που επιθυμούσαμε και θα κάναμε και καμιά φιγούρα!Η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε πολλαπλές επιλογές και μετά από αρκετό περπάτημα και την κύστη του ενός εκ των τεσσάρων συνεργατών να αποζητά εναγωνίως τη λυτρωτική εκκένωση... βολευτήκαμε κάπου με καλή μουσική όπου κουνούσαμε ρυθμικά τα κεφάλια μας...Αλλά δε μας έφτανε αυτό!

Έτσι λοιπόν με άδεια κύστη και καθαρή σκέψη περίπου στις 3 τα ξημερώματα μεταφερθήκαμε στην παραλία, επιλογή την οποία είχαμε απορρίψει 3 ώρες πριν λόγω του χαμηλού μέσου όρου ηλικίας των θαμώνων του μαγαζιού...Ας πούμε ότι το είχαμε ξεπεράσει...

Χορέψαμε, γελάσαμε, ''κόψαμε κίνηση'', απορήσαμε γιατί Σάββατο βράδυ δυσκολευτήκαμε να βρούμε κόσμο να χορεύει, θυμηθήκαμε φίλους που προσφάτως ξενιτεύτηκαν ακούγοντας τα αγαπημένα τους τραγούδια!!

Και σήμερα το πρωί ο ελεεινός ήχος αφύπνισης με τα στρουμφάκια σε επαναφέρει στη σκληρή πραγματικότητα...

Και σε αντίθεση με ότι έκανες όταν ήσουν παιδί, ταυτίζεσαι πια με τον κακό Δρακουμέλ κάθε φορά που τα ακούς να τραγουδούν χαρούμενα λαλαλαλαλα στρουμφο-τραγουδώ, λαλαλαλαλα στρουμφο-σ'αγαπώ, και η καρδιά σου ξαφνικά χτυπάει γρήγορα γιατί τρόμαξες από το δυνατό ήχο, και βρίζεις τη μαύρη σου την τύχη και το δάκτυλο σου παράγει χωρίς συμμετοχή του εγκεφάλου το αντανακλαστικό της αναβολής στις 6 το πρωί...

Σπαγγέτι με κιμά

11.45-15.00: Σπαγγέτι με κιμά ή με σάλτσα ντομάτας, σαλάτα και φρούτο

Πόσες Δευτέρες της ζωής μου έχω περάσει με το σπαγγέτι της φοιτητικής λέσχης; Το θυμήθηκα σήμερα βλέποντας τυχαία στο internet το μενού- ίδιο και απαράλαχτο στο πέρασμα των χρόνων.
 
Όλα στη ζωή είναι βέβαια θέμα σύγκρισης και καταστάσεων:
 
- Χάλια το φαγητό της λέσχης (Λέει αυτός που έχει "καλομάθει" στο σπιτικό)
- Ωραίο το κοτόπουλο (Αυτός που έχει τρελαθεί στο delivery)
- Πάλι φακές; (Αυτό το λέγαμε όλοι)  

Αλλά και πάλι, δυο γεύματα την ημέρα δωρεάν (ανεκτής ποιότητας) ως παροχή του πανεπιστημίου, είναι κάτι που σε κάποια φάση όλοι εκτιμήσαμε - ή θα εκτιμήσουμε. Σπάνια το βρίσκεις πλέον, ακόμα και στην Ελλάδα. By the way (που λέει και ο ποιητής), ακόμα και στα εξωτερικά, που πάντα πληρώνει ο φοιτητής το κατιτίς, η ποιότητα δεν είναι εξασφαλισμένη.
 
Κατά τα άλλα, αναμονές στην ουρά για φαγητό (η ουρά των φασολιών σημαντικά μικρότερη της ουράς του κρέατος- γιατί άραγε;- και φτάνοντας επιτέλους ένα βήμα πριν από τη μπριζόλα, βλέπεις και εκεί φασόλια!), ομαδικό χειροκρότημα σε κάθε πτώση πιάτου ή δίσκου, καμιά φορά κανταϊφι ή παγωτό (μεγάλες στιγμές).
 
Θα το πω, γιατί κάποτε πρέπει να αποκαθίσταται και η ιστορική αλήθεια σε αυτή τη χώρα:
"Ζήτω το σπαγγέτι της λέσχης"
 
Και καλή σας όρεξη!
 
(φωτό με τα μακαρόνια δεν είχα, βολευτείτε με τη διαδρομή προς τη λέσχη) 

Παρασκευή και 13

Υπάρχει καλύτερη μέρα για να "ανοίξεις μαγαζί"; Δύσκολα μπορώ να βρω...
Λοιπόν, το μπλογκ αυτό το δουλεύουμε ως ιδέα πόσο καιρό... ίσως ένα χρόνο ή παραπάνω; Όμως όπως πολύ σωστά επισήμανε η μια εκ των συνεργατών, είμαστε όλοι αναβλητικοί.

Και αν και το είπαμε τόσες φορές το βήμα δεν έγινε. Όλα συνωμοτούσαν εναντίον. Τόσο πολύ που, όταν χτες βράδυ σκέφτηκα, "δεν πάει άλλο, θα το ξεκινήσω και θα τους το στείλω" - και το έστησα μέσα στη νύχτα - έπεσαν όλοι οι σέρβερ του blogspot και σήμερα είχε εξαφανιστεί!

"Ο καμμένος", είπα μέσα μου, αλλά "δε θα υποκύψουμε"! Και έτσι το "συνεργατικό μπλογκ", με τους/τις 4 ιδρυτές του ανοίγει για το κοινό σήμερα, Παρασκευή και 13. Τα επίσημα εγκαίνια θα ακολουθήσουν αφού ενημερωθούν (και ποστάρουν) τα τρια υπόλοιπα μέλη της τετράδας.

Για να δούμε τι θα βγει...

Η φωτό από το κινητό, προχτες το απόγευμα νομίζω, με τέλειο καιρό, πλάι στο ποτάμι.