Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

Καλή εβδομάδα!

Έχετε δυσκολίες όπως εγώ να απολαύσετε το απόγευμα της Κυριακής που σημαίνει τέλος του (πάντα σύντομου) Σαββατοκύριακου και επιστροφή στη δουλειά (σχολή / σχολείο κλπ);


Αν η απάντηση είναι ναι, σας καλώ σε φόρουμ συγκέντρωσης ιδεών για να αντιμετωπίσουμε τη σύγχρονη αυτή μάστιγα!


Για την ώρα, επέλεξα την ανάγνωση βιβλίου με ζεστό καφέ και μουσική υπόκρουση μεγάλων επιτυχιών του Ennio Morricone. 




Καλή εβδομάδα!





Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

Φθινόπωρο

... ήταν όταν αποφάσισα να δοκιμάσω το νέο μου παιχνίδι (βλέπε κινητό), πήρα το ποδήλατο και άρχισα να βγάζω φωτογραφίες.


Πρέπει να ήταν την περασμένη βδομάδα, εν τω μεταξύ όμως μπήκε για τα καλά ο χειμώνας (βλέπε αρνητικό πρόσημο στο θερμόμετρο), οπότε είπα να ανεβάσω ένα δείγμα πριν βρεθώ πάλι εκτός επικαιρότητας.


Νομίζω πως το φθινόπωρο η φύση αποδίδεται πολύ ωραία σε φωτογραφίες.


(Όχι απαραίτητα σε αυτές εδώ, γενικά το λέω :P)






Και ενώ η ζωή συνεχίζεται και οι αγαπημένοι σας συντάκτες του ταπεινού αυτού blog παλεύουν με μάγισσες και ξωτικά, γίνεται το θαύμα:

Η Kat δημοσίευσε ποστ (φήμες περί διαμαρτυριών των αρτοποιών λόγω μαζικής κατάρρευσης φούρνων κρίνονται ως αναληθείς :P)!

Φυσικά, επειδή το blog μας είναι η συνήθεια που γίνεται λατρεία, κάτι μου λέει ότι θα την βλέπουμε συχνότερα εδώ γύρω από δω και πέρα...


(Α, ξέχασα να σας το πω, πήρα καινούρια φωτογραφική, σε αντικατάσταση της κλεμμένης στη Μαδρίτη)




(Στο σημείο αυτό να επαναλάβω τα αισθήματα χριστιανικής αγάπης που με διακατέχουν για τον κλεφτή: ''Από γκρεμό να τσακιστεί και σε φωτιά να πέσει'')


Αυτά για την ώρα, πιστοί αναγνώστες μας. Ελπίζω να είστε όλοι καλά.


Ευχηθείτε μου ήρεμη νύχτα (ναι δουλεύω πάλι)


Πάω να πιω το τσάι μου

:)

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Έμπνευση??

Bonjour αναγνώστες! το πρώτο μου ποστ:) δεν εχω βέβαια κατι αξιόλογο να πω αλλά δεν νομίζω να παραπονεθούν οι πιστοι μας αναγνώστες και για την ποιότητα του ποστ μου! until next time...!

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

Μάγισσες!!!

Και εκεί που έχεις μόλις επιστρέψει και προσπαθείς ξανά να ανταπεξέλθεις στη σκληρή πραγματικότητα, να μην υποκύψεις στις άνανδρες επιθέσεις, να σταθείς στο ύψος σου, ΤΣΟΥΠ(!) εμφανίζονται μπροστά σου και δε δείχνουν κανένα έλεος...

Και ενώ τις κοιτάς από ψηλά αφού είναι και 1,5 μέτρο έκαστη, δε μπορείς να πιστέψεις ό,τι τα 2 αυτά ανθρωπάκια μπορούν να χύσουν τόση χολή μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα!! Από τη μια η "Ρενάτα", από την ανάγκη της να μειώσει κάποιον φαντάζομαι, μιας και είναι η τελευταία τρύπα του ζουρνά και τα ακούει από όλους και από την άλλη η συμπαθέστατη διευθύντριά της, που νομίζει ότι είναι αυτή και ο θεός και όλοι οι υπόλοιποι δεν είμαστε καν διακριτοί γιατί είμαστε κατά πολύ κατώτεροί της...

Κι αν ας πούμε αποφασίσεις να πάρεις τα δυναμιτάκια σου, να κατεβείς στο γραφείο της και να το κάνεις καλοκαιρινό, έτσι για να σε θυμάται, θα σε πούνε τρομοκράτη και θα σε πάνε μέσα!! Μη σου πω θα θεωρήσουν πως ήταν και αμορφωσιά!!!!

Σας οικτίρω απελπισμένα κατσαριδοειδή, ξεπεσμένοι γύπες, σκυλιά μαύρα, ανηδόνιστες χλαπάτσες!!!

http://www.youtube.com/watch?v=d2fv2vObIaY

Και πριν κλείσω το μελιστάλαχτο αυτό ποστ να αφιερώσω το παραπάνω βίντεο στα ξαδέρφια μου, στη Δέσποινα, στον Αλέξη, στο Θανάση και στην καινούρια μας μπέμπα με την ευχή μια μέρα να πλακώσουν στο ξύλο κάθε "Ρενάτα", κάθε "Ραλλου", κάθε "μουστακαλλού", κάθε κομπλεξική/ αλλοπρόσαλλη "κουκλίτσα".

Θα ήθελα επίσης να το αφιερώσω σε έναν απίστευτο τύπο που μοιάζει με αρκουδάκι, απαντά στο όνομα Σουγκλάκος και τον οποίο θα ήθελα να ευχαριστήσω όπως και όλα τα παιδιά για το υπέροχο τετραήμερο που περάσαμε στην Κρήτη. Εις το επανειδείν!


Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

Περιμένοντας

Έξω έχει ζέστη (και μέσα μια από τα ίδια δηλαδή). Ακούω το νερό από το ντους να τρέχει. Η Μ. είναι στο μπάνιο. Η Ν. ακόμα στο κρεβάτι. Θέλει το λάπτοπ για να στείλει ένα email επαγγελματικό. Το βρίσκω υπερβολικό και της το λέω φυσικά. Ο Κ. παίζει με το κινητό του. 

Κινητό. Απαγορευμένη λέξη σήμερα. Μας έκλεψαν δυο χτες, μαζί με τη φωτογραφική μηχανή μου, κάτι χρήματα, κάρτες, δωροκουπόνια H&M κλπ. Όλα ήταν μέσα στην τσάντα της Ν. Ο τόπος του εγκλήματος, ένα tapas bar στο κέντρο της Μαδρίτης. Αμορφωσιά φυσικά, για τον κλέφτη, όμως δε θα υποκύψουμε. Φυσικά του (ή της) αφιερώνουμε όλες της κατάρες της Όλγας Μαρκάτου προς τη νύφη της όταν έμαθε τη σχέση με τον Αντώνη (το σχετικό βίντεο εδώ).

Κατά τα άλλα, η Μαδρίτη μπήκε στη λίστα των πόλεων που θα ξαναεπισκεφτώ, όλοι μας πιστεύω (για τη Ν. δεν παίρνω όρκο, το πήρε λίγο βαριά με το κινητό). Θα σας ανέβαζα φωτό, αλλά... 
Τα υπόλοιπα αργότερα, ετοιμάστηκαν και φεύγουμε επιτέλους!

Καλημέρα σε όλους :)

Τρίτη 30 Αυγούστου 2011

30 Αυγούστου.

Και ήρθε η ώρα που πρέπει να τινάξεις την άμμο από τη Λένα Μαντά, να την κρύψεις στα πίσω ράφια της βιβλιοθήκης, να πάρεις τα σωστά βιβλία κι από αύριο να ξεκινήσεις. Γλώσσα-γλώσσα, μαθηματικα.

Επέστρεψα και τριγυρνώ με παντόφλα-δίχαλο, αφήνω το μαγιώ να κυκλοφορεί φάτσα φόρα σε καρέκλες του σπιτιού, καθυστερώ την καθαρτική ρουτίνα του Σεπτέμβρη και υπερχειλίζω από πληροφορίες.

Πετώ στο ipod (που προσγειώθηκε στα χέρια μου την επομένη της παραίτησης του Στιβ Τζομπς από συγγενές applefunboy που έχασε την πίστη του) soundtrack Vicky Christina Barcelona, Mad Men, Dexter, παίρνω παγούρι, ξεχνώ σάντουϊτς και την κάνω για βιβλιοθήκη.

Η νύστα έρχεται γρήγορα, αλλά πρώτη εμφάνιση στην βαλαωρίτου της μέρας, πρέπει να κρατήσεις το πρεστίζ ψηλά. Μη γύρεις και ξυπνήσεις με σιδηροδρομικές ράγες στο μάγουλο και βλασφημάς το δέσιμο του βιβλίου. Κάνε αναβολή ύπνου για το λεωφορείο.

Βάλε μια μελωδία

και δες εδώ απτη Boston Blog στο Big Picture περισσότερους sleepers.

Πιπλ/άνθρωποι. Όλων των λογιών. ‘Ισως δεις και τον ευατό σου.

Γεια χαρά και καλό υπόλοιπο καλοκαιριού.

Τετάρτη 17 Αυγούστου 2011

Yesterday was dramatic, today is OK

(Τίτλος άλμπουμ των Ισλανδών "Μούμ" - Múm)
Και οι Ισλανδοί έχουν φυσικά δίκιο... Τουλάχιστον για την τελευταία βδομάδα μου. Ακόμα χειρότερα, τον τελευταίο μήνα χάθηκαν άπειρες αφορμές για ποστ, και άμα φύγει η στιγμή άντε να ξαναβρεις το συναίσθημα :)

Μια σύντομη ανασκόπηση λοιπόν:

1) Η Κατ δεν έχει κάνει ακόμα ποστ στο μπλογκ, (ανυπόστατες) φήμες λένε ότι κάτι θα γίνει μέσα στον Αύγουστο. Μην τις πιστεύετε! :)

2) Μας ανακάλυψαν! Και δεν προλάβαμε ούτε επίσημα εγκαίνια να κάνουμε. Και μερικοί έκαναν και μούτρα που δεν τους το είπαμε: Αμορφωσιά, που λέει και η 30littlekiss! Το σίγουρο είναι ένα: Είμαστε εδώ και θα μείνουμε! 

3) Τέλειες οι φετινές διακοπές! Οκ όταν δουλεύεις δεν έχεις τόσο διακοπές όσο παλιά, αλλά από την άλλη η κάθε μέρα μετράει!

4) Ο κόσμος είναι ήδη καλύτερος, μερικοί μας φίλοι πήραν πτυχίο και μπαίνουν στη μάχη... Καλή αρχή!

5) Φωτορεπορτάζ από το φετινό καλοκαίρι δεν έχει, θα εκτεθούν άνθρωποι και υπολήψεις :Ρ Ενδεικτικά μια φωτό από ελληνική θάλασσα (στην αρχή του ποστ) και δυο μουσικές προτάσεις από Múm:
(ναι πέρασα πολλές ώρες σε τραίνα, λεωφορεία και βαπόρια τις τελευταίες εβδομάδες)

Κυριακή 14 Αυγούστου 2011

Πρωί, πρωί… Αμορφωσιά…

7:30…Ξημέρωσε πάλι… Σε αυτή τη φάση και εσύ θα έδινες πολλά για ακόμα 3 ώρες γλυκό ύπνο!!!

Στο γραφείο με περιμένει ο Άδης… Και τα αυτοκόλλητά μου και τα χρώματα και τα μολύβια και ο Έκτορας με την Αριστέα και δίπλα ο μπούλης που παίζει με την κούκλα και πιο δίπλα το καινούριο μας αρκουδάκι, ο μικρός Άγγελος, κοιτάζει με τρόμο το μπούλη να χώνει καρφίτσες στο μάτι της κούκλας!!!

Άνοιξα λοιπόν τον υπολογιστή και βρήκα ένα μήνυμα από τη μικρή πεταλουδίτσα!!! Χαμογέλασα… Είναι ωραίο να σε θυμούνται οι φίλοι!!Και μετά το χαμόγελο πάγωσε…

Το μήνυμα έγραφε: Μικρή αναίσθητη!!Μου έκρυβες τόσους μήνες τη συγγραφική σου δεινότητα; Δεν ντράπηκες;;

????????????

α) Της σάλεψε από το άγχος και το διάβασμα… Νομίζει ότι είμαι ο Καβάφης, μόλις έγραψα την Ιθάκη, έδειξα το έργο μου σε όλους τους φίλους (και στο φούρναρη της γειτονιάς!) αλλά όχι σε εκείνη!!

β) Έχει πανσέληνο απόψε και είναι ωραία…

γ) Διάβασε την κρυφή μου στήλη στο cosmopolitan!!!

δ) και αυτή ανακάλυψε το μέχρι πρότινος "κρυφό" συνεργατικό μας blog

Σωστή απάντηση: δ

Και στο σημείο αυτό να αναφέρω ότι δεν είναι η πρώτη φορά που με κατηγορούν οι φίλοι ότι έχω κρυφή διπλή ζωή!!!

Πριν 1,5 μήνα η αρκουδίτσα απευθύνθηκε στη στρουμπουλή λέγοντας: Πώς θα το χαρακτήριζες εσύ, αν κάποιοι από τους στενούς σου φίλους, είχαν μια χρόνια παράλληλη δραστηριότητα που την κρατούσαν κρυφή και από σένα; Αμορφωσιά!

Αμορφωσιά;;;; Θα αστειεύεστε βέβαια!!!

Αμορφωσιά είναι όταν οι φίλοι μιλούν για σένα λες και είσαι τρομοκράτης που έκανε εν αγνοία τους για χρόνια bungee jumping στη Χαλκίδα!! Στην αρχή νομίζεις ότι κάνουν πλάκα, μετά πέφτουν οι βαριές κουβέντες και συνειδητοποιείς ότι έχουν πράγματι θυμώσει!! Και τότε σε πιάνουν τα διαόλια σου!!!Ταξίδι στο χρόνο; Γυρίσαμε ξανά στο νηπιαγωγείο;; Θέλεις να τους μπουφλίσεις… Πρέπει να τους μπουφλίσεις!! Πήγαιναν γυρεύοντας… Αλλά είναι μακριά!!

Είναι στιγμές που έχουν το ακαταλόγιστο!!!Αλλά δεν μπορείς να τους κρατήσεις κακία γιατί είναι φίλοι! Κοινώς τους αγαπάς…

Σάββατο 23 Ιουλίου 2011

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

Α-σύρματα δίκτυα

Δεν είμαι (τελείως) technology geek, αλλά το να βλέπω την τηλεόρασή μου να παίζει ταινία που έχω αποθηκευμένη στον υπολογιστή μου (μέσω ασύρματου δικτύου) είναι ψιλο-εντυπωσιακό ε;



Τέρμα πια οι ταινίες στο μικρό μου λαπτοπάκι. Καλό και για τα μάτια!
;-)

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

Το κρύο θέλει σαλάτα

Η βροχή συνεχίζεται (τρίτη/ τέταρτη μέρα;)

Πείνασα και είπα να δημιουργήσω...
Το αποτέλεσμα παρακάτω. 

Καλή όρεξη!



Κυριακή 3 Ιουλίου 2011

Amsterdam


Ταξιδιωτικό ποστ σήμερα.

Κυρίως φωτογραφικό. Ο καιρός εδώ χ ά λ ι α (βρέχει δυο μέρες τώρα), ευκαιρία λοιπόν για δημοσίευση :)

Πήγα λοιπόν Άμστερνταμ (μετά την "κουτσή Μαρία", ήταν ώρα νομίζω). Βέβαια όπως σε όλα τα city trips, την πρώτη φορά δεν προλαβαίνεις να δεις τίποτα. Σχεδιάζεις απλά τι θα δεις την επόμενη.

Το Αμστερνταμ είναι γεμάτο πολλά κανάλια (Gracht τα λένε), από εκεί και η ονομασία "Βενετία του Βορρά".

Έχει μάλιστα πολύ κόσμο που λόγω της δυσκολίας εύρεσης διαμερίσματος (και του ύψους των ενοικίων βέβαια) ζει σε πλωτά σπίτια στις όχθες των καναλιών (ναι, πρόσεχα στην ξενάγηση με το ποταμόπλοιο).

Βλέπεις ποδήλατα παντού, όχι πάντα στην καλύτερη κατάσταση, αλλά είναι σίγουρα περισσότερα από τους κατοίκους! Ο επισκέπτης της πόλης πρέπει μάλιστα να προσέχει λίγο, γιατί τρέχουν αρκετά. 
 

Στα συν της πόλης τα πολλά και ωραία καφέ, εστιατόρια και bistro.

Αν και πολλοί την προτιμούν για τα πολυάριθμα 
coffeeshop της.

Γενικά πόλη ζωντανή και όμορφη. Αξίζει να περάσεις χρόνο να την εξερευνήσεις. Και βέβαια δε νιώθεις ξένος (πιο πολλά αγγλικά από ολλανδικά άκουσα).

Πότε θα (ξανα)πάμε Αμστερνταμ;


Συνοδευτικό του ποστ (χωνευτικό που λέμε) το τραγουδάκι του Κ. Μαραβέγια "Κυριακή εκδρομή" εδώ.


Σάββατο 25 Ιουνίου 2011

Αμορφωσιά;;


Τι να πρωτοπείς για αυτό το κοινωνικό φαινόμενο που έχει λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις… Στην αρχή σκέφτηκα «μήπως έχω εγώ κάτι και βλέπω αμόρφωτους παντού γύρω μου; Σχιζοφρένεια καλώς ήρθες;;» . Ή και όχι… Τελικά είναι πολλοί…

Για παράδειγμα…

Αμορφωσιά είναι όταν η κάθε παλιόγρια στο λεωφορείο ή και στη στάση που ενώ δε σε ξέρει και δεν της έχεις κάνει και τίποτα (πχ να κάθεσαι στη θέση που ήδη έχει βάλει στο μάτι πριν μπει στο λεωφορείο) αρχίζει να μουρμουρίζει ή και να σε βρίζει!!! Σας έχει τύχει ποτέ να σας «στολίσει» γριά;;;; Την αρπάζεις; Ή και όχι… Κρατάς χαρακτήρα γιατί θα χάσεις και το δίκιο σου αν μιλήσεις άσχημα σε μια ηλικιωμένη τάχα ανήμπορη κυρία… Κοινώς καταπιέζεσαι…

Αμορφωσιά είναι όταν εκεί που περπατάς αμέριμνος στο δρόμο να σε ακουμπά με το δείκτη στον ώμο σου(να κάπως έτσι: τινγκ, τινγκ!) ένας ιδιαίτερος τύπος και να σου ζητάει να δει το χέρι σου ενώ κουνά το βρωμοχερό του απειλητικα με κατεύθυνση το δικό σου…. Ντοινγκ;;; Τι είναι πάλι αυτό;;Να τον σαπίσεις;;; Ή και όχι… Φεύγεις(σε ακολουθεί, παραλίγο να τον πατήσει αυτοκίνητο, χαχα, δεν είναι κακία…, το άξιζε!!!!) γιατί εκτός από αμόρφωτος μπορεί να αποδειχθεί και λίγο ανώμαλος οπότε καταπίνεις την παραβίαση του προσωπικού σου χώρου, βάζεις το χαρακτήρα σου στην τσάντα και τον πας στο σπίτι… Κοινώς καταπιέζεσαι…

Αμορφωσιά είναι όταν σε αγνοεί στο πανεπιστήμιο η γραμματέας με το ψευδώνυμο «Ανέτα»!!! Γιατί ενώ ακολούθησες το «πρωτόκολλο» ήτοι χτύπησες την πόρτα, έβαλες χαμόγελο, της είπες καλημέρα, της είπες ότι θέλεις να κάνεις μια ερώτηση(ακόμα δεν έχεις δει ζωτικό σημείο, είναι σκυμμένη πάνω σε κάτι που μάλλον γράφει-τώρα σταυρόλεξο είναι, γράμμα στο cosmopolitan είναι, έγγραφο υψίστης εκπαιδευτικής σημασίας προς υπογραφή από την εξίσου μορφωμένη διευθύντρια είναι ,θα σας γελάσω), δεν πτοείσαι, συνεχίζεις, κάνεις την ερώτηση και εξακολουθεί να μην έχει σύρει τα μπιρμπιλωτά της μάτια για να σε αντικρύσει τόση ώρα… Και όλα αυτά γιατί είσαι πρωτοετής-δευτεροετής!!! Μόλις μεγαλώσεις όμως και γίνεις εκτοετής, δηλαδή σχεδόν γιατρός, ανταποκρίνεται τόσο άμεσα σε ότι ζητήσεις (ακόμα και χωρίς «πρωτόκολλο»!!!!) που νομίζεις πως έχεις παραισθήσεις!!!Τη χτυπάς;;; Ή και όχι… Την έχεις δει με τα παιδάκια της και σε πιάνουν οι ευαισθησίες σου… Θα ντρέπονται αν η μαμά τους πηγαίνει να τα πάρει από το σχολείο με μαυρισμένο μάτι… Κοινώς καταπιέζεσαι…

Αμορφωσιά είναι όταν πηγαίνεις στις 9.15 για την απαραίτητη προεξεταστική δήλωση και το γραφείο της γραμματέως με το ψευδώνυμο «Ραλλού» είναι κλειστό… Ξαναπηγαίνεις κατά τις 11, ακολουθείς το «πρωτόκολλο» (ελπίζεις ότι με «πρωτόκολλο» είναι πιο πιθανό να σε εξυπηρετήσουν, χαχα, που να ήξερες ο μαύρος…αν και η αλήθεια είναι ότι το κάνεις επειδή πιστεύεις πως όλοι, όσο ηλίθιοι κι αν είναι, αξίζουν σεβασμό. Πάντα όμως μπορείς να αναθεωρήσεις…), ντουκ-ντουκ, χαμόγελο, καλημέρα, θέλω να δηλωθώ στις εξετάσεις και σου λέει «τώρα έρχεσαι που φεύγω;;;». Σκέφτεσαι «νόμιζα ότι είναι νωρίς, να δεις που πέρασε η ώρα!!!» Κοιτάς το ρολόι, γουρλώνεις το μάτι, ξανασκέφτεσαι και παράλληλα ανεβάζεις πίεση «θέλει να φύγει στις 11;;;θα τη χτυπήσω!!!». Το χέρι σου είναι έτοιμο!!! Και μετά το ξανασκέφτεσαι… Ή και όχι… Είναι βύσμα του διευθυντή της έδρας, θα πάρεις πτυχίο του Αγίου ΠΟΤΕ!!!! Κοινώς καταπιέζεσαι….

Πολλή η πίεση συνεργάτες…

Μεταξύ μας νομίζω ότι η «Ραλλού» είναι το gogoulini…Οι ενδείξεις είναι πολλαπλές!!!! Ξέρει ο "καμμένος" να διαλέγει συνεργάτες...

Το νόμπελ

Νόμπελ ιατρικής (τουλάχιστον) στον άνθρωπο που θα καταφέρει να αποθηκεύει τον ύπνο, χωρίς να μας βαραίνει με πονοκεφάλους, κακοκεφιά για ό,τι κι αν γίνεται - να μας μετατρέπει σ'αυτόν τον ανευχαρίστητο κι αχάριστο γείτονα που αποφεύγουμε και λυπούμαστε βρε παιδί μου. Για τα συμπτώματα ενοχής ασχολούνται ήδη πολλές ομάδες, άλλο Νόμπελ θα 'ναι αυτό. Ύπνος πακέτο: όποτε μπορείς κοιμάσαι, όποτε δεν μπορείς θα παίρνεις απ'το στοκ.
Όνειρο απατηλό και περιττό.

Ίσως κάτι τέτοιο να λέγανε και σε ΄κείνες τις παλιές εποχές που 'ταν αγεφύρωτες οι αποστάσεις κι ο κόσμος προσμονούσε καθημερινά τον ταχυδρόμο.
"Μακάρι να σ'είχα κοντά μου" γιατί μάτια που δε βλέπονται, γρήγορα απ'άλλα μάτια λησμονιούνται.
[φώτο - έρχεται - μήνυμα ταχυδρόμου στην πόρτα μου]
Μέχρι που βλέπω τη προσφορά για τα αεροπορικά εισιτήρια και λέω τόσο κοντά είμαστε πια - ένα κλικ μακριά - και τόσο μακριά (αγαπώ τη ρουτίνα μου λίγο παραπάνω από 'σένα).

Με τρόμαξε και πάλι απόψε το να ξενυχτάς για μερόνυκτα και την τελευταία μέρα να 'σαι ένα περιπλανώμενο ζόμπι.
Και τώρα έλα καρδιά μου να σε φτιάξω και να σου δώσω ότι κρατά το χέρι μου, μια αγκαλιά.

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

Διάβασμα, διάβασμα

Και δεν είμαι κάν φοιτητής πλέον...
Πολύ διάβασμα αυτές τις μέρες. Τεστ πάλι. Και παρουσιάζω και εργασία την Παρασκευή...
  
Τι θα γίνει με την περίπτωσή μου; 


Πέρα από αυτά, που χαθήκατε εσείς; Στρατσιατέλα παγωτό ονειρεύονται κάποιες ψυχές που κυκλοφορούν στα κοινωνικά δίκτυα... 
Λοιπόν, θέλω πόστ και έχω παραγγελιά για το θέμα: "Αμορφωσιά!"

Την πέτυχα αυτή τη λέξη δις (επι του πιεστηρίου: μόλις την διάβασα ξανά, τρις λοιπόν- σημαδιακό) αυτές τις μέρες στο δίκτυο και θέλω σχετική ανάρτηση. Ναι εσένα κοιτάω, περιμένουμε...
  
Υ/Γ. Χρωστάω φωτο-ανάρτηση από A'dam, το ξέρω, υπομονή και έρχεται. (Προ-δημοσίευση- η φωτό πιο πάνω από είσοδο ξενοδοχείου σε ένα απο τα κανάλια της πόλης. Δειτε τα τζάμια)

Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

Ράμπο στα κλαρίνα!

Hey συνεργάτες, που είστε; Πέρασα ένα όμορφο τριήμερο στο Άμστερνταμ (θα ακολουθήσει φωτο-ποστ) αλλά ο λόγος που γράφω είναι άλλος.

Ξέρετε ότι λατρεύω τη Lifo, και μάλλον δεν πρωτοτυπώ γιατί 
- είναι από τις καλύτερες free (και pay μη σας πω) press που κυκλοφορούν
- είναι και ονλάιν για εμάς της ξενιτιάς τους κατατρεγμένους
- έχει και επιπλέον υλικό στο νετ που ανανεώνεται καθημερινά
- έχει πολύ cult υλικό (από αυτό που μας αρέσει)!

Τι ξετρύπωσα λοιπόν διαβάζοντας σήμερα; 
Δείτε τη στήλη Bits and Pieces (του Α. Δημοκίδη) της Κυριακής που μας πέρασε. Σχολιάζει άρθρο του trikalanews.gr.

Απολαύστε το στο λινκ!

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

Χρόνια πολλά στη μουγκή του blog

Η συνεργάτιδα Kat, δεν έχει κάνει ακόμη την εμφάνιση της στο blog.
Αφορμή αποτελούσε η σημερινή ημερομηνία κι η είσοδος σε νέο ηλικιακό target group με ηλικία σταθμό που της προκαλεί έντονο άγχος. Ηλικία σταθμός όπως τα 15 που πρέπει να ανακαλύψεις με προσοχή τον έρωτα παρά την ακμή που σε ταλαιπωρεί και να ξεχάσεις τον πελεκάνο, όπως τα 18 που πρέπει να ΄χεις καθαρή κρίση για να μην τα κάνεις Πόπη στις πανελλαδικές, κλωτσήσεις το μέλλον σου και δε γίνεις λαμπρός Έλλην επιστήμων που διαπρέπει στα εξωτερικά, όπως τα 20 που νιώθεις ένα κλικ πιο απογαλακτισμένος γιατί αν και βλέπεις τα τάπερ της μαμάς περισσότερο από την ίδια, μπορείς πια να πληρώσεις και τη ΔΕΗ από το υποκατάστημα του κέντρου και να μη στέλνεις πια τους δικους γιατί στην επαρχεία δεν έχει ουρά, όπως τα 30 γιατί μπήκες στα αγαπημένα -άντα κι ήρθε η ώρα να βρεις κάποιον που θα σου κάνει -άτα (θελήμ-ατα, κοσμήμ-ατα), όπως τα 31-39 για να απαντάς για το πόσο σκόνη έχει πιάσει το ράφι ή να τοποθετήσαι επί της παράδοσης του να παίρνουν τα παιδιά το όνομα των παππούδων και να φτάσει η Ελλάδα να γιορτάζει Γιωργογιάννηδες και Κωστοδημητραίους στο 90% των περιπτώσεων κι άλλα ωραία.

Φυσικά δε θα σας αποκαλύψουμε κάτι παραπάνω για την ηλικία της (θα προδώσει κι 'μας που θέλουμε να 'χουμε για γόητρο ένα πέπλο μυστηρίου πάνω μας), αλλά πολύ φοβάμαι πως το πρώτο κείμενο που θα γράψει η Kat μόλις αποφασίσει να γράψει, θα 'χει τίτλο πρωτοαντίκρησα την πρώτη μου ρυτίδα.

Κat, χρονιά άλλοτε τρελά κι άλλοτε νηφάλια.

Γιαγιά, εσύ είσαι;

Γιαγιά πως άλλαξες έτσι;
Δε σ'αναγνωρίζω.
Το ροζ σου πάει και σε κάνει αγαπητή στη νεολαία.


Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Τα χόμπιζ δε θα ξεφτίσουνε ποτέ.

Όνειρό μου είναι να γράφω όποτε γουστάρω και για όσο γουστάρω.

Άλλοτε με επιμονή,προσήλωση και τελειομανία κι άλλοτε με χαρακτήρες και λέξεις που δεν πολυκαταλαβαίνω γιατί δε χρειάζεται διαβάσω για δεύτερη φορά.
Άλλες φορές με διάθεση να μοιραστώ σπαρταριστές λεπτομέριες με γνωστούς, άλλες φορές για να αποφύγω να εκτονώσω το απρόσφορο συναίσθημα σε θερμοδοβομβικές διεξόδους.

Τι καταλαβαίνεις απ’τα παραπάνω; Δε θα σε κουράσω.
Το γράψιμο είναι το χόμπι μου.

Το χόμπι είναι έννοια άγνωστη σε περίοδο κρίσης, κρίσης με κάππα κεφαλαίο. Έχει καμουφλαριστεί με έννοιες τύπου ενισχύω το βιογραφικό μου, μετράει σε μόρια ΑΣΕΠ, επενδύω για το μέλλον μου (δηλ. κάνω γερμανικά, αλλά πέρα απ’την κατάλληλο γλίστρημα της γλώσσας στο ενσούλτιγκουνγκ, ψάχνω κι ένα καλό κορίτσι να φύγουμε μαζί στα ξένα) κτλ.

Εγώ όμως δε θέλω κι άλλες μάσκες. Θέλω το γράψιμο να ‘ναι χόμπι δίχως καμιά περαιτέρω ερμηνεία. Άλλες φορές να με καίει αν θα το κάνω καλά κι όταν καταφέρνω να τσιμπώ έστω κι ένα θετικό σχόλιο να εκτινάσσεται τα κουλνες λέβελ κι άλλες φορές που με παίρνουν αψήφιστα και με χλευάζουν φίλοι κι άγνωστοι γι’αυτό που ξεστομίζω, εγώ να νομίζω ότι πάω αντίθετα στο ρεύμα και να ζω με την ελπίδα ότι κάπου στο μέλλον ίσως να ‘χω την ηθική άνεση να πω «στα ‘λεγα εγώ».

Τα χόμπιζ όμως είναι χρονοβόρα κι αντιοικονομικά για τα μικρά μυαλά μας. Δεν αποδίδουν πάντα, μας κάνουν να νιώθουμε ενοχές, μπορεί εύκολα απ’το fair play να πηδήξουμε στο στυγνό ανταγωνισμό και τα λοιπά και τα λοιπά.

Ωστόσο υπάρχει μια λύση. Μια πολύ απλή λύση για να τα κάνεις όλα αυτά και ισορροπήσεις στις λεπτές γραμμές που θα σου χαρίσουν ευχαρίστηση.
Πρέπει να μην εργάζεσαι. Να ‘χεις αρκετό ελεύθερο χρόνο και να συμφιλιωθείς μ’όλες σου τις ανασφάλειες, απαλλαγμένος από βιοποριστικά άγχη να διαλέξεις με καθαρό μυαλό το χόμπι που πραγματικά γουστάρεις.

Γι’αυτό κι εγώ φιλοδοξώ να γίνω πλούσια, πολύ πλούσια.
Αν ψάχνεις κι εσύ το ίδιο μείνε. Θα δεσμευτώ και θα σου γράψω πως να τα καταφέρεις.

Επειδή όμως η μαριαντουνεϊκή και ρυπαρή ζωή για την οποία ελπίζω δεν έχει ‘ρθει (ακόμη), προσπαθώ να προσαρμόσω τα χόμπιζ μου στην πρώτη, δηλ. την τρέχουσα, ανιαρή ζωή μου.
Και για να τα αναδείξω χρειάζομαι τούτο εδώ το blog, που θα με δεσμεύει έστω και λίγο δημόσια, να κάνω κάτι το οποίο πάντα άφηνα σε δεύτερη μοίρα πιστεύοντας πως θα ‘ρθουν καλλίτερες μέρες, ευνοϊκότερες συνθήκες.

Η ζωή όμως είναι τώρα.
Κι επειδή οι εξετάσεις μου είναι αύριο και το ντροπαλό στυλ για να περάσω δε μου παέι καθόλου, κλείνω συνεργατικά κι αισιόδοξα:
Η αρχή είναι το ήμισι του παντός, οπότε σίγουρα θα υπάρξει και 2ο ποστ.
Στο τρίτο να δούμε.

Καλή μας αρχή συνεργάτες!

Κυριακή 29 Μαΐου 2011

Σάββατο βράδυ


Η πρώτη μου ανάρτηση;΄Η και όχι; Ύποπτα πράγματα συμβαίνουν και περίεργα...Τι απέγινε άραγε το πρώτο μου post;Θα σας αποκαλύψω μιαν άλλη φορά...

Πήρα και εγώ λοιπόν 2 φιλαράκια χθες το βράδυ με την προοπτική να πάμε κάπου για χορό!!Έτσι, για να πνίξω κάπου τον πόνο μου...Για την ύλη που δεν έβγαλα, για το διάβασμα που πήγε πίσω, για το πτυχίο που με χαιρετά ειρωνικά εδώ και μήνες, για τις άνανδρες επιθέσεις του καμμένου...

Ξεκινήσαμε λοιπόν την αναζήτηση για το πιο κατάλληλο μέρος όπου θα ακούγαμε τη μουσική που επιθυμούσαμε και θα κάναμε και καμιά φιγούρα!Η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε πολλαπλές επιλογές και μετά από αρκετό περπάτημα και την κύστη του ενός εκ των τεσσάρων συνεργατών να αποζητά εναγωνίως τη λυτρωτική εκκένωση... βολευτήκαμε κάπου με καλή μουσική όπου κουνούσαμε ρυθμικά τα κεφάλια μας...Αλλά δε μας έφτανε αυτό!

Έτσι λοιπόν με άδεια κύστη και καθαρή σκέψη περίπου στις 3 τα ξημερώματα μεταφερθήκαμε στην παραλία, επιλογή την οποία είχαμε απορρίψει 3 ώρες πριν λόγω του χαμηλού μέσου όρου ηλικίας των θαμώνων του μαγαζιού...Ας πούμε ότι το είχαμε ξεπεράσει...

Χορέψαμε, γελάσαμε, ''κόψαμε κίνηση'', απορήσαμε γιατί Σάββατο βράδυ δυσκολευτήκαμε να βρούμε κόσμο να χορεύει, θυμηθήκαμε φίλους που προσφάτως ξενιτεύτηκαν ακούγοντας τα αγαπημένα τους τραγούδια!!

Και σήμερα το πρωί ο ελεεινός ήχος αφύπνισης με τα στρουμφάκια σε επαναφέρει στη σκληρή πραγματικότητα...

Και σε αντίθεση με ότι έκανες όταν ήσουν παιδί, ταυτίζεσαι πια με τον κακό Δρακουμέλ κάθε φορά που τα ακούς να τραγουδούν χαρούμενα λαλαλαλαλα στρουμφο-τραγουδώ, λαλαλαλαλα στρουμφο-σ'αγαπώ, και η καρδιά σου ξαφνικά χτυπάει γρήγορα γιατί τρόμαξες από το δυνατό ήχο, και βρίζεις τη μαύρη σου την τύχη και το δάκτυλο σου παράγει χωρίς συμμετοχή του εγκεφάλου το αντανακλαστικό της αναβολής στις 6 το πρωί...


Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

Σπαγγέτι με κιμά

11.45-15.00: Σπαγγέτι με κιμά ή με σάλτσα ντομάτας, σαλάτα και φρούτο

Πόσες Δευτέρες της ζωής μου έχω περάσει με το σπαγγέτι της φοιτητικής λέσχης; Το θυμήθηκα σήμερα βλέποντας τυχαία στο internet το μενού- ίδιο και απαράλαχτο στο πέρασμα των χρόνων.
 
Όλα στη ζωή είναι βέβαια θέμα σύγκρισης και καταστάσεων:
 
Χάλια το φαγητό της λέσχης (Λέει αυτός που έχει "καλομάθει" στο σπιτικό)
- Ωραίο το κοτόπουλο (Αυτός που έχει τρελαθεί στο delivery)
- Πάλι φακές; (Αυτό το λέγαμε όλοι)  

















Αλλά και πάλι, δυο γεύματα την ημέρα δωρεάν (ανεκτής ποιότητας) ως παροχή του πανεπιστημίου, είναι κάτι που σε κάποια φάση όλοι εκτιμήσαμε - ή θα εκτιμήσουμε. Σπάνια το βρίσκεις πλέον, ακόμα και στην Ελλάδα. By the way (που λέει και ο ποιητής), ακόμα και στα εξωτερικά, που πάντα πληρώνει ο φοιτητής το κατιτίς, η ποιότητα δεν είναι εξασφαλισμένη.
 
Κατά τα άλλα, αναμονές στην ουρά για φαγητό (η ουρά των φασολιών σημαντικά μικρότερη της ουράς του κρέατος- γιατί άραγε;- και φτάνοντας επιτέλους ένα βήμα πριν από τη μπριζόλα, βλέπεις και εκεί φασόλια!), ομαδικό χειροκρότημα σε κάθε πτώση πιάτου ή δίσκου, καμιά φορά κανταϊφι ή παγωτό (μεγάλες στιγμές).
 
Θα το πω, γιατί κάποτε πρέπει να αποκαθίσταται και η ιστορική αλήθεια σε αυτή τη χώρα:
"Ζήτω το σπαγγέτι της λέσχης"
 
Και καλή σας όρεξη!
 
(φωτό με τα μακαρόνια δεν είχα, βολευτείτε με τη διαδρομή προς τη λέσχη) 

Παρασκευή 13 Μαΐου 2011

Παρασκευή και 13

Υπάρχει καλύτερη μέρα για να "ανοίξεις μαγαζί"; Δύσκολα μπορώ να βρω...
Λοιπόν, το μπλογκ αυτό το δουλεύουμε ως ιδέα πόσο καιρό... ίσως ένα χρόνο ή παραπάνω; Όμως όπως πολύ σωστά επισήμανε η μια εκ των συνεργατών, είμαστε όλοι αναβλητικοί.

Και αν και το είπαμε τόσες φορές το βήμα δεν έγινε. Όλα συνωμοτούσαν εναντίον. Τόσο πολύ που, όταν χτες βράδυ σκέφτηκα, "δεν πάει άλλο, θα το ξεκινήσω και θα τους το στείλω" - και το έστησα μέσα στη νύχτα - έπεσαν όλοι οι σέρβερ του blogspot και σήμερα είχε εξαφανιστεί!

"Ο καμμένος", είπα μέσα μου, αλλά "δε θα υποκύψουμε"! Και έτσι το "συνεργατικό μπλογκ", με τους/τις 4 ιδρυτές του ανοίγει για το κοινό σήμερα, Παρασκευή και 13. Τα επίσημα εγκαίνια θα ακολουθήσουν αφού ενημερωθούν (και ποστάρουν) τα τρια υπόλοιπα μέλη της τετράδας.

Για να δούμε τι θα βγει...

Η φωτό από το κινητό, προχτες το απόγευμα νομίζω, με τέλειο καιρό, πλάι στο ποτάμι.