Κάθε φορά αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν δεν έκανα τον μικρό εκείνο ελιγμό…
Θα ήταν ψέμα αν έλεγα πως δεν μπαίνω στον πειρασμό να μείνω ακίνητη, έτσι για να δω τι θα γίνει. Τελικά όμως κάνω πίσω… Για να γλιτώσω την καζούρα στο νοσοκομείο που θα με πάνε, όταν κάποιο από αυτά θα μου καρφωθεί στο δόξα πατρί…
Περιστέρια! Πουλιά «σαΐνια» ή μήπως ένα ακόμα όπλο στα χέρια του καμμένου; Σε μια συναδελφική σχέση καταστροφής με τις κάρυες που για χρόνια χτυπούσαν το μικρό και απροστάτευτο αυγό…
(Κι αν ένα δάκρυ κυλά στα μάγουλά σου αδέκαστε… να σκέφτεσαι ότι όποιος κι αν το ’χει, το αγαπά και το προστατεύει!!)
Τα βλέπεις;
Δεν είναι ένα και δύο… Κοπάδια ολόκληρα!!!
Έτοιμα για επίθεση!!!
Και αφού κάνουν τις βρωμοδουλειές τους μαζεύονται και τα κουτσομπολεύουν!!
Κάποια ξεμοναχιάζονται…
Κάποια δεν χάνουν ποτέ το ιδιαίτερο προσωπικό τους στυλ…
Κάποια κάνουν παρέα με άλλα παιδάκια και στηρίζουν τη διαφορετικότητα…
Κάποια έχουν πρακτική αξία ακόμα και σήμερα…(για να επικοινωνεί η Ν μαζί μας όταν έρχεται Ελλάδα)
Να προσέχετε λοιπόν...Μπορεί να είναι ύπουλα!!!
Μπορεί όμως να είναι και καλά, γι'αυτό να τα ταΐζετε!!! :)
Και ένα νανούρισμα για σένα Κατ, γιατί στο έχω τάξει!!! ;)
